susan sontag

ekşi sözlükte zenizedi yazmış,ne güzel yazmış....

fotoğrafik imgelerle ilgili iki kitap yazdı. biri: fotoğraf üzerine*, diğeri ise başkalarının acısına bakmak*(ikisinde de tek bir fotoğraf yer almaz). basın fotoğrafçılığıyla hesaplaştı, onu yerden yere vurdu. haber fotoğraflarıyla insanlık acılarının estetize edilmesine karşı çıkıyordu. sontag’a göre fotoğraf toplumsal bilincimizi uyarırken bir yandan onu acımasızca öldürmekteydi. şok olma ve şaşırma duygularımız ise yavaş yavaş hadım ediliyordu bu footoğraflarla. deprem fotoğrafları, savaş fotoğrafları artık alışkanlık haline geliyor ve yabancılaşıyordu. savaş görselliği bu kadar ucuzlamamalıydı, hatta görsel bir şölene dönmemeliydi. fotoğraflar neye bakmamız gerektiğini ve neyin bakmaya değer olduğu fikrini bize deforme ederek sunuyordu. fotoğraf bir görme biçimini dayatmak, gerçekliği eğip bükmek ve ona deyim yerindeyse makyaj yapmaktı. kameranın önündeki savaş, ölüm, katliam bile olsa herşey estetik olarak ortaya konabilir ve pekala da pulitzer gibi ödüllerle taçlandırılabilirdi. kitaptan çekip alınmış herhangi bir paragraf okura nasıl birşey ifade etmezse, tek bir fotoğraf da acı ve vahşetin bütünlüğünden kopuk olmaya mahkumdu. özellikle "başkalarının acısına bakmak" kitabında amerikan iç savaşından, güney’de zencilerin linç edilmesine, auschwitz’den bosna, ruwanda ve 11 eylül’e tüm insanlık trajedilerinde fotografik imgeler üzerinden tarihe bakmanın yanılgısını ve başkalarının acısına nasıl duyarsızlaştığımızı anlattı hep sontag.tsunami her yanı yerle bir etti. insanlar öldü, bize acıyı yabancılaştıran fotoğraflar sergiye çıktı. bu fotoğrafların yanında küçük bir haber de yer alıyordu: "susan sontag öldü" diye. şüphesiz o haberi, o fotoğrafların yanına sıkıştıran kişinin sontag'ın görüşlerinden haberi bile yoktu. yoktu. çünkü olsaydı, bu kadar ironik bir haber yapmazdı.